Niyâz

 

---

Yandım yine derdin ile, ver çâre İlâhî

Versen “bu da benden” diye emâre İlâhî

Yıllar yıllı haydut gibi şeytan ile gezdim

Baktım bu hakir nefsime: emmâre, İlâhî

Bilmiş sanırım kendimi, ben kendime kandım

Rüstem gibi gördüm "ben"i; ben fâre, İlâhi

Taştan taşa vursam başı günler geri gelmez

Kaçtım yine senden sana bin pâre İlâhî

N’olur beni fâni olan girdaplara yakma

Affet diye oldum yine Hâkî-zâre İlâhî

 Engin Usta’ya

Bir neşe-i ümmît idin babacım önümüzde :
Sen benden okurdun seni, ben nerden okurdum?

Andın diye Âkifler'i sessiz bırakınca
Hayru’l Halefimdir diye şâirliğe vurdum

Şi’rin özü insandaki bir rûh ve de nağme
Yalnız ben o nağmeyi ne duydum ne duyurdum

Yırttım koca bir ömrümü , huffâş gibi kaldım
Tam kırk yılın beyt-i hâzânında oturdum**

Sen, başka ufuklar bularak yükseledurdun;
Ben kendi vücûdumda kalıp çırpınadurdum

Dertten ve kederden yine işittiyse işitti
Bülbül gibi nağme duymadı benden hele yurdum

huffâş: yarasa
Beyt-i hazan: Hz Yakubun hüzün evi

** 40 yaşında vefat etmesine işaret