Temmuz ayının ortalarında hüzünlü bir gün daha...
Sonbaharı anımsatan yağmur damlaları peşimi bırakamamış hala...
Her zamanki sığınağımda oturmaktayım bir başına. Haykırışlarına kulak veriyorum acımasızca.Tesadüfler yiyip bitirecek içimi zannımca.
Bir süreliğine de olsa sesini kısabildiğimi sanmıştım ne kadar da masumca!
Şüphesiz başladığım yere geri dönmüştüm yine insanca, pek insanca.
Zaman'a olan haykırışlarım bir çare olabilecekmiydi acaba?
Bilinmezlik içerisinde beklemeye koyuldum usulca.
Gerçekten de sırtımı dayayabilmişmiydim beni yaratan yüce Tanrıya?
Seyir eylemek gerçekten de âriflerin işiymiş kanımca...
Ben ise beklerken kaldım aciz ve korkak.
Yüzsüzce sordum acaba neye karar verecek Kadîr-i mutlak?
Lazım imiş o yüce makamda âzam bir ferâgat.
Niyaz ederim belki perdelerin arkasından duyulur sesim...
