Sîne hâhem şerha şerha ez-firâk
Tâ bi-gûyem şerhi derdi iftirâk
(Ayrılıktan parça parça olmuş bir gönül isterim ki
bu derdin inilitsini duyursun! -neyin deliklerine işaret- )
Mevlânâ
Birazdan okuyacağınız şiir kendi heyûlâtı ve şübehâtı içinde boğulmuş
bir Âdemoğlu’nun sessiz çığlıklarıdır:
VADELİ ŞİİR
Ana rahminden dünyaya göz açtım erken
Muammanın içine tam vaktinde düşmüşüm
Ten kafesinde ‘biraz insan olayım’ derken
Gölge oyununda gerçek ile düşmüşüm
Buradan bulsam yare bir varan yol
Kıtalar ayağımda dürüldü sanırım
Bilmiş olsam çarkını çeviren kol
Durmadan isimlerini sayar,tanırım
Söner gider yıldız, göğe çıkınca güneş
Gözleri dönen güneşe sonuna dek gitmeli
Bir mızrak boyunca kıyametime gün, eş
Mutlaka mumlar sönsün güneş bana yetmeli
Hâkî bir kezzab imiş, adamlıktan dem vurur
Kendini söyler sanır, anlatamaz yad eli
Taş duvardan kalplere bir gün elbet nem vurur
Okuyana bir ibret, şiirimiz vadeli
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder