Yalnızlık

Kendi karanlığıma bir türlü ulaşamadım, vardığım en karada bile aydınlık var iken, gözlerimi açtığımda var olan ışığın beni kör etmeyeceğinin garantisini kimden alabilirdim?

Yine her zamanki yerimdeydim. Karanlıkta olmama rağmen ışıl ışıl görüyordum, göz kapaklarımın örtünmesi görmeme engel olmuyordu.

Uzlete çekilmiş bir şekilde oturduğumu sanmıştım, duyduğum ritmik sesin beni benimle yalnız bırakmadığının farkına varmam çok uzun sürmemişti. Hani odanızdaki çarklı saat sizi rahatsız eder de uyumanıza engel olur ya onun misali durmak bilmeyen kalbim bana maniydi.

Kalbimin dinlenme anında bir ömür boyu sıkışıp kalsam mutlak sessizliğe gerçekten ulaşabilecek miydim?
Ne cesaretim ne de takatim harekete geçmem için yetersizdi. Düşüncelerimle çatışırken derin bir uykuya daldım...

Etrafıma bakıyorum, ben neredeyim?
Evet evet, her zaman olmak istediğim yerdeyim! Beyaz odamda... Dört duvar arasında olup olmadığını bile anlayamadığım, köşeleri olsa bile bilemeyeceğim duvar ışığın kendisi olduğundan, hiçbir şekilde yüzeyine gölge düşürmeyen o kör edesi odadayım.

Sadece varım belki bir noktayım belki de bir küreyim, odayla beraber sonsuza dek büyüyorum belki de küçülüyorum. Bilemiyorum...

Bir ses duyuyorum, hayır hayır hissediyorum, herhangi bir duyu organımla değil, kendimle hissediyorum. Mutlak bendeyim ve artık biliyorum. "Ben buradayım."Bir başkasının varlığına muhtaç olmadan da kendimi bilebiliyorum.

Peki ya kimim ben niye buradayım, neden  hiç bulunmadığım kadar aydınlıktayım?
Sonunda idrak ettim: "Benim karanlığım gözümün önündeki aydınlık. Ne siyah var nede beyaz sadece bir ben varım.".

Gözlerimi açtım uyandım, artık farkındayım. Artık ben yokum etrafımdakiler var. Bir bedene oturtulmuşum, sınırlandırılmışım, belirli kurallara bağlıyım, zincirlenmişim, özgür değilim...

Bütün bu farkındalıktan sonra ne için özgürlüğü aradığımı anladım. Kendime sordum:

Sadece ben varken de mutlu muydum?
Cevabını alamadım çünkü bu dünyada sınırlıyım:
"Artık var oluşum, belli kurallara ve nedenlere muhtaç bedenim…"