Sonbahar

Gökyüzünü seyir eylediğim günlerden birisi daha... Ay uzun zamandan beri parlatmıyor gecelerimi, gökyüzü her zamankinden daha karanlık, ama bir o kadar da huzurlu...

Yıldızların ne kadar güçlü ve parlak olduğu önemli mi? 

Her ikisine de aynı mesafelerden bakabilsek, haddimizi aşanın bizi yok etmesi an meselesi değil mi?

Kimisi milyarlarca ışık yılı ötemde bana göz kırpıyor kimisi de yüzünün diğer tarafını her daim gizli tutuyor. Birisi gecelerimi aydınlatıyor, diğerinin üyelerinden birisi ise gündüzlerimi oluşturuyor. Birisi sistemlerin temeli, diğeri ise küçük dünyaların kölesi.

Hangimiz görüyoruz ki birbirimizin arasındaki gizli çekimi?

Dönüp duruyoruz, birbirimizin etrafında, ilk bakışta pek umarsız pek amaçsız gözüküyor, beraber epey vakit geçiriyoruz, darılıyoruz, uzaklaşıyoruz devamında ise özlüyoruz, geri dönmek için hızlanıyoruz, vaktimiz bitinceye kadar da bu döngüyü hiç kırmıyoruz.

Peki ya ne için ders çıkarmıyoruz?

Bilemiyorum, belki bir dahaki sefer bir mızrak ötemde iken durdururum o bozuk saati...